Początki na studiach bywają trudne. Nie dość, że prawdopodobnie po raz pierwszy opuszczasz rodzinny dom, to jeszcze musisz odnaleźć się w nowym środowisku, poradzić sobie finansowo czyi towarzysko. Musisz wiedzieć, że uczelnia to specyficzne miejsce. Obowiązują w nim pewne szczególne zasady zachowań związane z wielowiekową tradycją uniwersytecką. Podstawą kultury akademickiej jest znajomość tytułów i stopni naukowych wykładowców.
Tytuły i stopnie naukowe w Polsce?
Do wykładowców na studiach należy zwracać się zgodnie z ich stopniami i tytułami naukowymi. Chociaż studenci potocznie mówią o wszystkich „pan/i profesor”, to w komunikacji oficjalnej zawsze używamy odpowiedniego nazewnictwa.
Warto przy tym wiedzieć, że stopień naukowy nie jest tym samym, co tytuł. Wbrew pozorom rozróżnienie to bardzo łatwo zapamiętać. W Polsce do pierwszych z nich należą: doktor i doktor habilitowany. Są one przyznawane w określonych specjalnościach lub dyscyplinach naukowych. W latach 1920-2010/11 funkcjonował jeszcze stopień naukowy docenta, jednak został on zastąpiony stopniem doktora habilitowanego. Z kolei tytuł naukowy jest jeden – profesor.
Stopni naukowych nie należy mylić z tytułami naukowymi. Te pierwsze są nadawane przez uczelnię, instytut badawczy lub międzynarodowy instytut naukowy oraz instytut PAN na podstawie decyzji administracyjnej. Natomiast drugie z nich — przez prezydenta RP na podstawie wniosku podstawowej jednostki organizacyjnej, zaakceptowanego uprzednio przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów. Warto zaznaczyć, że profesor (dawniej: profesor zwyczajny) ma wyższy status niż profesor uczelni (dawniej: profesor nadzwyczajny).
Z hierarchią przyznanych stopni i tytułów naukowych ściśle powiązane są nazwy etatów naukowo-dydaktycznych. Tak więc:
- asystent może mieć tytuł zawodowy magistra lub stopień doktora,
- adiunkt — doktora lub doktor habilitowanego,
- profesor uczelni — doktora lub doktora habilitowanego.
Natomiast na etacie profesora można zatrudnić jedynie profesora zwyczajnego.
Akademicki savoir-vivre w korespondencji mailowej?
To bardzo ważne, byśmy na uczelni mieli do siebie szacunek oraz przestrzegali określonych form towarzyskich. Grzeczność w komunikacji językowej dotyczy nie tylko kontaktu bezpośredniego, lecz także e-mailowego. Przede wszystkim nie zaczynamy wiadomości do naszych wykładowców od słowa „Witam”, a nawet „Witam, Panie Profesorze”. Zwrot ten sugeruje podrzędność odbiorcy i nadrzędność nadawcy, dlatego lepiej się go wystrzegać.
Mając na uwadze jak najlepszy kontakt z pracownikami naszej uczelni, należy pamiętać o kulturalnym, eleganckim zwracaniu się do adresatów korespondencji elektronicznej. Pisząc mail do wykładowcy, najbezpieczniej zacząć od słów „Dzień dobry”, po których dodajemy tytulaturę. W wierszu tematu określamy, czego będzie dotyczyć nasza wiadomość — ten element powinien być krótki i zwięzły. Po przywitaniu piszemy dalszą część, a wypowiedź ma być jasna oraz konkretna. Taki e-mail najlepiej zakończyć słowami „z poważaniem/z wyrazami szacunku”, razem z podpisem (imię oraz nazwisko, kierunek, rok studiów, grupa).
